Zamek Królewski w Łęczycy to średniowieczna budowla obronna, wzniesiona z inicjatywy króla Kazimierza Wielkiego. Dokładna data rozpoczęcia i zakończenia budowy nie jest znana, ale prace mogły rozpocząć się wkrótce po 1345 roku, gdy ziemia łęczycka, choć formalnie należała do księcia Władysława Garbatego, przestała być jego główną siedzibą. Zamek powstał na sztucznym wzniesieniu, otoczonym fosą zasilaną przez pobliską rzekę Bzurę, i zbudowany został niemal w całości z czerwonej cegły na kamiennych fundamentach. Warownia miała plan czworokąta i była otoczona murem o wysokości 10 metrów. Charakterystycznym elementem zamku była ośmiokątna Wieża Szlachecka w południowo-zachodnim narożniku oraz czworoboczna wieża bramna, która pełniła funkcje strażnicze i więzienne. 

      Zamek pełnił ważną rolę polityczną i obronną – m.in. odbywały się tu sejmy i posiedzenia rady królewskiej, a podczas bitwy pod Grunwaldem więziono tu jeńców krzyżackich. Na przestrzeni wieków zamek przechodził liczne zniszczenia, w tym spalenie przez Krzyżaków w 1406 roku, jednak zawsze był odbudowywany. W czasie Potopu szwedzkiego był areną walk, a w XVII wieku został zdobyty przez wojska szwedzkie. Po latach zaniedbań i zniszczeń, część zamku została odbudowana w XX wieku. Obecnie w zamku mieści się Muzeum w Łęczycy.